Μεταξύ αυτών, οι υπεραγώγιμοι κβαντικοί υπολογιστές των IBM, Google και Rigetti, εκείνοι του πυριτίου του Πανεπιστημίου της Νέας Νότιας Ουαλίας και της Intel, οι τοπολογικοί στους οποίους έχει εναποθέσει τις ελπίδες της η Microsoft, και τέλος οι ‘παγιδευμένων ιόντων’ όπου προσπαθεί να εξελίξει το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Όλα τα είδη έχουν φυσικά τα θετικά και τα αρνητικά του στοιχεία, με τους πρώτους - ίσως ελέω των μεγάλων χρηματικών κονδυλίων που λαμβάνουν - να παρουσιάζουν να μεγαλύτερα πειστήρια βελτίωσης. Από την άλλη, η μέθοδος που κάνει χρήση παγιδευμένων ιόντων (ή φορτισμένων ατομικών σωματιδίων) μέχρι πρότινος πάσχιζε να αποδείξει τη βιωσιμότητά της, αφού η ταχύτητα της κίνησης αυτών εντός των λογικών πυλών ήταν - το ελάχιστο - αναποτελεσματική.
Παραταύτα, η σταθερότητα της φύσης των κβαντικών τους bits είναι ανώτερη από εκείνη που παρουσιάζουν τα υπεραγώγιμα συστήματα, αφού μπορούν με ευκολία να αντικατασταθούν. Η εν λόγω τεχνική βασίζεται στο ότι τα ιόντα μπορούν να περιοριστούν εντός των ορίων που θέτουν τα εκάστοτε ηλεκτρομαγνητικά πεδία, με τα qubits να αποθηκεύονται στη σταθερή ηλεκτρονική μορφή κάθε ιόντος. Ύστερα είναι απλά θέμα εφαρμογής lasers με σκοπό είτε την άμεση εμπλοκή αυτών μεταξύ τους, είτε έμμεσα διαμέσω λογικών πυλών.
0 Post a Comment:
Δημοσίευση σχολίου